قوس سازه‌ای منحنی‌شکل در معماری است که بر روی دهانه‌ها به منظور کاربردهای گوناگون پوششی ساخته میشود.
- باعث انعکاس نور به روش خاص خود میشود
- این کاربردها میتواند طاق و گنبد باشد یا سازه‌های دیگری همچون پل یا طاق نصرت یا زهکشی آب.
- عموما از نقاط مورد تاکید در نورپردازی هستند.
چند نکته درباره نورپردازی قوس ها
- نور در مرکزقوس روی زمین: این مدل نورپردازی دارای خیرگی بالایی میتواند باشد و برای فضاهایی که در رفت و آمد هستند توصیه نمیشود. بیشترین مصرف آنها برای قوس هایی است که از پایین دیده میشوند.
- قراردادن نور در کلید طاق: بالاترین نقطه ارزشمندترین جای قوس است و قراردادن منبع نوری در این نقطه توصیه نمیشود. خصوصا در این نقطه منایع نور فروتاب با خیرگی بالا این نقطه را در دید ناظر در شب کاملا از بین میبرند.
- در این حالت استفاده از منابع نوری با لنزهای خطی به گونه ای که فریمی نازک روی قوس بیاندازد شرایط بهتری دارند. گرچه در این حالت نیز نقطه ارزشمند آن تاریک میماند.
- نور در مرکز خط شکرگاهی: این مدل خیرگی کمی دارد و قوس را به خوبی روشن مینماید. اشکال این روش الحاق سازه نگهدارنده منبع نوری و در دید بودن منبع نور است که خصوصا در سایت های تاریخی استفاده آن را با تردید روبرو میکند.
- در پایه قوس روی زمین: یکی از قدیمی ترین روش هاست اما احتمال خیرگی در این روش وجود دارد. منابع نور خطی به اندازه عمق آن توصیه میشود.
- در ابتدای شکرگاهی (شروع قوس): این روش خیرگی پایینی داشته و به قوس از محل شروع آن تاکید دارد. در این حالت تاکید بصری بر روی سقف قرار میگیرد و متدال ترین روش روشن کردن قوس بشمار میرود.
- دوطرفه در شکرگاهی: این مدل نورپردازی علاوه بر قوس، پایه آن را نیز روشن میکند و میتواند عظمت قوس و مقیاس فضا را تعریف نماید.
- روشن کردن سیلوئت: در این روش قوس روشن نشده و با روشن کردن فضای پشت آن بر قوس تاکید میشود. در مواردی که عمق و احجام و جزئیات پشت قوس مورد تاکید است این روش به عنوان قاب کننده منظر توصیه میشود.
